طنزنامه‌ي خواندني ابوالفضل زرويي به سيدابراهيم نبوي
برای دوست عزیزم سید ابراهیم نبوی -حفظه الله فی الدارین-

خدمت مستطاب ذوالتکریم

حضرت شیخ ،سید ابراهیم

به تو از جانب تمامی خلق

یک « سلام علیکم » از ته حلق

یک « سلام علیک » طولانی

سرش این جا ، تهش بریتانی

یک « سلام » قرین به سوز جگر

چون سلام شیوخ بر منبر

بعد اظهار دوستی و سلام

دارد این بنده ، چار پنج کلام

تو که در طنز صاحب نظری

مگر از کار ملک بی‌خبری ؟

طنز گفتند ، پایه می‌خواهد

نقد پر مایه ... می‌خواهد

در جهانی که مایه‌اش سختی است

... هم از ادات بدبختی است

شد بسی آدم گرانمایه

کله پا با هزار من ...

[صحبت از ... است و شیرین است

شعر ...ی که گفته‌اند این است!]

تو در این روزگار وانفسا

داخل باغ نیستی ، چه بسا

شده در خطبه‌های آدینه

هتک اهل قلم ، نهادینه

فی المثل شخص « اکبر گنجی »

- گرچه از حرف بنده می‌رنجی -

می‌شود عاقبت هدر ، خونش

می‌گذارند دست کم ، ...

- اکبر گنجی آشنای من است

یار دیرین و با وفای من است

می‌کنم کیف از نوشته‌ی او

صحبت تازه و برشته او

می‌نویسند ، حیف ، بعد عدم

روی گورش « شهید راه قلم » !-

آن چنان مرگ و این چنین مرده

هر که گفته شهید ... خورده!

***

تو که در نقد و طنز ، استادی ،

نه که از هفت دولت ، آزادی

می‌نویسی در آریا و نشاط

تند و بی‌احتیاط و با افراط

به خیالت که توی سوئیسی

که خودت ، دلبخواه بنویسی

تو که یک دفعه ، پنج - شش هفته

چوب در پاچه‌ات فرو رفته

تو که زندان کشیده‌ای اخوی

طعم آن را چشیده‌ای اخوی

می‌رسد ناگهان یکی الکی

از همین بچه‌های « ده‌نمکی »

می‌نماید تو را میان گذر

امر معروف و نهی از منکر

-آلت فعل او زبان خوش است

رویش البته یکی کمی ترش است

می‌شود بیخت از زمین کنده

می‌روی لای دست « پوینده »

***

بود راننده‌ای زمان قدیم

شوفر خط شوش – شابدولعظیم

در وصيت نوشت با فرزند

که بیا بشنو از پدر ، این پند

گرمسافر تو را کند تحسین

که : « برو تندتر » نکن تمکین

میل دارد هر آدمی لابد

که رسد زودتر به مقصد خود

تو به گفتار خلق ، گوش نده

برو آهسته ، گاز توش نده

اسب شد مبتلا به جفتک و ...

اشتر آهسته می‌رود شب و روز

رفتم آهسته بنده تا مادرید

تند رفت آن یکی به قم نرسید

***

خانمی دوستدار شعر و سرود

از قضا پیش بنده آمده بود

گفتمش« بحث شعر ، شیرین است

ویژگیهای شعر خوب، این است:

محکم و آبدار و پا برجا

گرم و احساسی و بلند و رسا »

خانم از گفته‌های من رنجید

سرخ شد ، بعد از آن که لب ورچید ،

گفت : ای بی حیا ، چه پررویی!

وصف ... است این که می‌گویی !

هر کسی حرف را - غنی و فقیر-

می کند طبق میل خود تفسیر

بالاخص طنز را که هست مدام

پر از ایهام و نکته و ابهام

گر نویسی زکفش و دمپایی

باز برمی‌خورد به یک جایی

شب ، نویسی زآدمی مرده

صبح ، بینی به « زنده » بر خورده

***

در مذمت اهل زمانه گوید - لعنهم الله

نشوی شادمان ، اگر گه گه

خلق گویند به‌به و چه‌چه

این جماعت که شاد و خندانند

داخل آدمت نمی‌دانند

آن که می‌گفت : «آفرین پسرک »

گوید از مبتلا شوی « به درک» !

آن که گوید : « دم فلانی گرم »

گوید آن روز باشه ،« دندش نرم» !

باشد اکنون به نرخ زر ورقت

توی زندان « قصر » ،... لقت

***

در حکایت شمس الواعظین ، کی جان به در برد و رجوع به حکایت شیرین ...

گفته بودی جناب «شمس الوا»

که « عظین » اش نشد در آنجا ، جا-

چرت و پرت مرا پسندیده

به افاضات بنده ، خندیده

خود ایشان ، کنار دفتر توس

متهم شد به خائن و جاسوس

حضرتش ، وقت آمدن سر کار

شد مواجه به لشکر « انصار »

اندر آن تنگنای بیم و امید

ریش او هم به داد او نرسید

آن یکی ، یا یکی از افرادش

سر پایی ، نمود ارشادش

زان وقایع ، اگر چه جان در برد

لیکن البته چند مشتی خورد

آن برادر اگر چه مشت زدش

کرد مردی ، نزد به جای بدش !

لطمه اصلا به پایه‌اش نزدند

هیچ مشتی به ...‌اش نزدند

مانده آن مشت هم به طالع سعد

مطمئنا برای دفعه بعد !

به چه دردی ، بگو که فی‌الغایه

می‌خورد سر دبیر بی... !؟

در فواید ... و لزوم محافظت از آن فرماید:

مردمان را در این جهان ، فرزند !

نیست چون ... چیزی ارزشمند

مرد را در جهان ز خشک و ز تر

نیست چیزی ز ...ـایه واجب‌تر

ران مرغ آیت لوندی اوست

«تخم» او ، رمز سربلندی اوست

پیش فرزانگان ز عصر حجر

دنبلان بوده از جگر بهتر

گر کنی همنشین با نخودش

تره هم می‌رود به تخم خودش

هی به تخمت حواله دادی مفت

تخم اگر بشکند چه خواهی گفت ؟

گر نخواهی رسد به ... خراش

حافظ بیضه‌ی حکومت باش !

***

در اعتذار و ختم کلام فرماید:

الغرض ، بنده خیر خواه تو ام

مخلص لطف گاه گاه توام

«سین ، الف ، نونِ » مهربان منی

نور چشمی ، عزیز جان منی

یک کمی تند می‌روی گاهی

ورنه خوبی ، گلی ، ملی ، ماهی

شعر ما باعث مرارت شد

عذر می‌خواهم ار جسارت شد

بهر تعظیم می‌شود دولا

دوستار صمیمی‌ات « مُلا »